Prema pisanim izvorima pre gradnje današnjeg hrama, u neposrednoj blizini, postojala je mala kapela, plavim obojena sa daščanim krovom prekrivena i posvećena Vaznesenju Gospodnjem.
Crkva od trajnog materijala podignuta je u vremenu između 1723-1726. godine, a njen ktitor bio je Nikola Dželebdžija, trgovac, koji se bavio gajenjem i prodajom stoke.
Vreme gradnje potvrđuje i zapis na starom ikonostasu, koji je kasnije poklonjen manjoj crkvi, posvećenoj Sv. Dimitriju u Aleksandrovu. Naime, zabeležene su dve godine i to 1726. koja označava godinu završetka hrama.
Druga godina, 1766. označava prvu veću obnovu, kao i godinu oslikavanja ikonostasa. Tokom vremena na hramu su izvršene mnoge intervencije, a zadnja Velika obnova izvedna je 1909/10. godine.
Mnoge izmene i dogradnje učinile su da hram izgubi svoje izvorno stilske odlike arhitektonskih baroknih rešenja sa početka 19. veka.
Danas hram predstavlja karakterističan primer neobaroknih crkava sa diskretnim dekorativnim elementima secesijskih linija izvedenih na fasadnom platnu, često primenjivanih i na sakralnoj arhitekturi iz tog vremena.
